1.0. Piękny potwór w jasnym słońcu - Prolog: Szybkość

Opływowa czarna Yamaha wyłoniła się spomiędzy samochodów jadących w stronę centrum międzystanową piątką. Kierowcy trąbili na złośliwego dawcę organów, który, nie uważając w ogóle na przepisy ruchu drogowego, minął właśnie płaski, biały budynek Los Angeles Community Hospital i pomknął dalej. Dawcę organów? O, przepraszam. Dwóch dawców. Z czego tylko ten siedzący z tyłu miał kask. Kierowca, brunet uśmiechnięty od ucha do ucha, bawił się znakomicie, wymijając na styk ciężarówki i dobijając setkę na liczniku.

- Jeżeli tutaj nie zginiemy, Zeus nas zabije! – krzyknął pasażer. Kierujący tylko się roześmiał.

- Jest ryzyko, jest zabawa! I-haaaa! – zawył, w ostatniej chwili zmieniając pas, by uciec przed samochodem.

Pod wiaduktami i pętlami dostali się na U.S. 101. Wieżowce Downtown migały im po bokach, gdy w szaleńczym pędzie mijali kolejne pojazdy.
- Nie ma dzisiaj zastoju! – zawołał kierowca. – Ale mamy szczęście. Nawet gliny są gdzie indziej!

- Mam dość! – odpowiedział pasażer. – Zjeżdżamy, już!

- Jeszcze chwila, na następnym zjeździe.

- Nie, już!

Kierowca nadąsał się, ale posłusznie zboczył na Fourth Street. Zmniejszył prędkość, gdy jechali wzdłuż zdobionej balustrady.
- Gdzie jedziemy tym razem?

- Stańmy się gdzieś koło centrum. Tędy najszybciej chyba przez Skid Row!

Wkrótce zagłębili się między budynki. Przed sobą widzieli strzeliste wieżowce Bunker Hill, a po lewej stronie mijali coraz mniejsze i coraz bardziej zrujnowane domki, pozamykane sklepy, wyblakłe, o ścianach pełnych graffiti. Motocykl zjechał w węższe uliczki.

- Tam jest jakaś knajpa z rybami. – Zatrzymali się koło niewielkiego baru, w uliczce takiej jak wiele w tej dzielnicy. Odrapanej, zalanej słońcem. W otoczeniu wyróżniała się jedynie sylwetka hotelu, kilkupiętrowa wśród parterowych domków.

Pasażer z ulgą zeskoczył z pojazdu i zdjął kask. Przesunął dłonią po krótko obciętej jasnej szczecinie na głowie.
- Nigdy więcej, Matt! – Szturchnął kierowcę i rozczochrał mu i tak rozwiane włosy. – Z tobą więcej nie jeżdżę. Znajdź sobie inną ofiarę.
- Nie kłam, braciszku! – Matt odpowiedział na zaczepkę kuksańcem. Był niższy i szczuplejszy od muskularnego blondyna, ale mówił głośniej, gestykulował, ciągle się śmiał. – I tak będziesz chciał robić mi za niańkę!

- Bo ty się nie stosujesz… - Brat miał już rozpocząć wykład, gdy usłyszeli huk, brzęk tłuczonego szkła. W kilku samochodach włączył się alarm. Spojrzał na twarz brata, która wyrażała szok.
- Tom… słuchaj… - wydukał. – Obróć się. Tam się coś… wybuchło.

Tom posłuchał. I zaklął.

W brązowej ścianie hotelu znajdowała się dziura. Wielka, postrzępiona, z resztkami kabli i żelbetowego szkieletu. Przez nią widzieli zwęglone ściany i tlące się resztki mebli.  Wybuch wysadził okno, które teraz leżało na dachu czyjegoś samochodu.  A na oknie…

- Kurwa, tam ktoś jest! – Tom pierwszy ocknął się z szoku. – Dzwoń do Zeusa i na pogotowie, ja idę sprawdzić, czy żyje.

Gdy biegł w kierunku ofiary, ganił sam siebie w duchu. Żyje? Gdzie tam, pewnie trup. Spadła z czwartego piętra, kto to mógł przeżyć?

Na resztkach szkła leżała dziewczyna, drobna, czarnowłosa. Materiał kurtki na jej plecach spalił się, widać było poparzoną, osmoloną skórę. Jej twarz i dłonie były porozcinane przez szkło.

Wskoczył szybko na maskę. Dotknął jej szyi. Czuł tętno.
- Ona żyje! – zawołał do Matta, który już rozmawiał przez telefon. – Bierzemy ją do szpitala…

Nie zdążył jeszcze skończyć tego zdania, gdy zaskoczyła go dziwna nieprawidłowość. Ranek od szkła było wyraźnie mniej, plecy wyglądały lepiej.

- Matt, chodź tu! – Mieszanka strachu i podekscytowania odezwała się dreszczem w dolnej części kręgosłupa.

Brat w sekundę był przy nim. Jakby się teleportował. Na Tomie nie robiło to już wrażenia.

- Co, przecież wiem, że żyje – warknął Matt, z komórką przy uchu.

- Jeszcze lepiej – szepnął Tom, uśmiechając się. – Ona się goi.

----------------------------------

Ok, to początek poważniejszej serii. A przynajmniej serii, na którą mam pomysł. Rozdział 1 niedługo. W planach mam jeszcze dokończenie i opublikowanie jednego z one-shotów z Pokolenia Podziału. To już wkrótce!

Jak zwykle bonus: cała kartka pełna Moon! Przepraszam za jakość, ale nie dysponuję skanerem, jedynie zwykłą cyfrówką.

Pozdrawiam,

Vak.